ابراز چند آرزو پس از نوروز

آرزوهای بسیاری داریم. آرزوهای بسیاری هم داشتیم. ملیون ها دارنده ی آرزو درسینه های پاک، رفتند. شاید هم در واپسین لحظات زنده گی، به آن آرزوها و ادامه یافتن سعی و کوشش برای تحقق آن می اندیشیدند. زیرا افغانستان زخمین و مردمی که ناشادترین انسان های جهان هستند، به بیشترین غمخواری خودی و اندیشیدن و قدم پاکیزه نهادن نیاز داشت و دارد.کم نبودند و نیستند آنانی که از آرزوهای خوب سخن گفتند، اما آنچه  را در پیش گرفتند، این بود که شیره ی جان ملیون ها انسان را کشیدند. عده یی آرزو داریم که آنها با آرامش سر در گریبان ببرند، شاید این آرزو روزنه ی کوچکی بگشاید که تفاوت میان آرزوهای پیشین و نتایج برجای مانده را بیابند.تصور می شود که خردمندانه این باشد تا راهی در پیش گرفته شود که آرزوها و راه های تحقق، در فضای عاری از خشونت و با حضور فرهنگ تحمل به مبارزه بپردازند. راهی که فرهنگ سیاسی غلبه ی یکی بر دیگران (آنچه را که اکنون طالبان در پیش گرفته اند) را نمی پذیرد. زمینه ی مشق و تمرین چنین راهی، در سخنرانی ها، در نوشته ها و فعالیت های گوناگون عملی میسر و رشد دهنده است.

این چند روز پسین، بهترین جمله ها برای سال آینده ابراز شد. اما این سال که امروز آمد، گوش ندارد که سخن شنو شود. افزون بر آن پُسته رسان هم نیست که حامل پیام های ما و شما برای کدام منبع شود. پس آرزوهای نیک را خودما با گفتار وکردار نیک شکل بدهیم و مضمون سال بسازیم از گفتار وکردار زشت، تشنج آمیز، زیانبار، آسیب زا و خدمت کننده به دشمن انسانیت که گروه طالبان است، خودداری کنیم.تصمیم بگیریم که توهین، تحقیر و دشنام دهی را عنوانی مخالف ویا مخالفان نفرستیم. چنین رفتاری که در برخی از رسانه ها جای یافته است، اسباب دلسردی تعداد زیادی از خواننده گان وشنونده گان را فراهم کرده است.مسائل موجود قومی، فرهنگی، زبانی، مذهبی را انکار نکنیم. برتری جویی را محکوم کنیم و از قوم ستیزی دوری جوییم.هنگام شکوه وشکایت از دولتمردان پیشین، گاهی چنان تصور ایجاد می شود که از آنها توقع داریم، آرزوهای ما را انجام دهند. خیر. آنها کار خود را کردند و حالا هم مطابق آرزوهای شان، کار خود را می کنند. از بی اتفاقی آنها شکایت می کنیم، بدون اینکه به عنوان مخالف بی اتفاقی، توجه یافته باشیم که نشانه های تفاهم جویی خودی ها، اتحاد وهمکاری طلبی خود ما در کجا نمایان شده است.حالا که نوروز رفت و سال نو هم آمد، این سال را بیشتر آزار ندهیم! از درخت پرشگوفه ی نوروزی پایین بیاییم و به روزها، هفته ها و ماه های تلخ سال نو، گفتار وکردار متفاوت با گذشته ی تکراری را هدیه کنیم. خوشنودی هایی را که در پیام های صمیمانه- تعارفی، برای دوستان در سال نو آرزو نموده ایم، با کاری که تکیه بر همخوانی وهمسویی دارد، اندک، اندک تحقق ببخشیم.در پهلوی همه، یادمان باشد که دل بستن به “شیرخان” وامیدوار بودن از تصمیم او، یا گرگ و روباهی که ناجی مردم ما شوند، اشتباه سالیانی است که رفته اند، اما نادم!