ازقیاس اش خنده آید خلق را

دوسه روز پیش بود که اخبار شبکه های تلویزیونی را می دیدیم که  در آن از صدور گذرنامه پاکستانی به خلیفه سراج الدین حقانی رهبر شبکه حقانی و یکی از وزرای مهم کابینه طالبان خبر داده می داد . خبر را چنان با مهارت ترتیب و به مؤقع به  نشر رسانده بودند که گویا کشوری یا نظامی در راستای منافع ملی خویش جنایتی را مرتکب شده است و ناگزیر باید مورد بررسی قرار گیرد .

خبر برای نخستین بار از قول عمر چیمه یکی از مقاله نویسان روزنامه معروف انگلیسی زبان پاکستان The News  که گویا پنج سال قبل در یک سفر به دوحه وی هنگامیکه اسناد و مدارک مسافران را مورد ارزیابی قرار میداد به چشم خویش دیده است که گذرنامه خلیفه سراج الدین حقانی رهبر شبکه حقانی وابسته به طالبان از سوی مقامات وزارت داخله پاکستان صادر شده و یک گذرنامه پاکستانی میباشد .هرچند انتشار خبر جدید بود اما با توجه به چگونگی تشریفات مسافرتی که از سوی کشور های جهان در مرزهای هوائی و زمینی در برابر شهروندان هرکشور اعمال میگردد مطلب نو نبوده است اما اینکه چرا مسأله صدور گذرنامه برای مخالفان یک نظام که درکشور های دیگر انجام می یابد درشرائط دیگری روی آنتن داغ خبرها قرارمیگیرد مسأله ایست که باید مصرف این گونه هیاهو را درمناسبات داخلی کشوری چون پاکستان در یافت که ریشه ها درعمق استراتیژیک آنکشور دارد . درغیر آن احیأ اگرآقای سراج الدین حقانی به دوحه برای انجام مذاکرات صلح سفر داشته است با توافق با اداره رژیم قبلی برهبریی اشرف غنی باید همه گذر نامه ها ازسوی نمائنده گی جمهوری اسلامی افغانستان دردوبی صدورمی یافت که بطورنمونه گذرنامه ملا عبدالغنی برادر که پس ازریاست شیرمحمد عباس ستانکزی ریاست دفتر ودرعین حال ریاست گروه مذاکره کننده با امریکا را به پیش میبرد بتاریخ ۲۵ حمل ۱۳۹۸ برای مدت پنج سال  ازکونسلگری دوبی صدور یافته است !   گذشته ازاین چه کسی بویژه انانیکه درباره مسأله حضور امریکا وشرکایش درافغانستان تحلیل میکنند و می نویسند نه می فهمند که از آغازتأسیس دفتر سیاسی طالبان در قطر برای رفت وآمد اعضای هیأت مذاکره کننده طالبان دولت اشرف غنی  موظف به صدور گذرنامه ها بوده است که طبعأ نمائنده گی های سیاسی قطر و دوبی در دسترس ترین مراکز سیاسی در زمان امضای موافقتنامه با امریکا بوده اند .

وچه کسی بویژه کسانی که بر سر میز های مدور تلویزیونی شناخت ازتاریخ کشور پاکستان و عمق استراتیژیک آن زهرافگنی می فرمایند ، نه میدانند که در عوامل سقوط  عمران خان  سابق صدراعظم  برکنارشده  پاکستان همانا دهن کجی به موافقتنامه دوحه که میان طالبان و ایالات متحده امریکا با هزینه شدن صد ها میلیون دالر درزیر نظارت  ستاد استخباراتی کشور های منطقه وجهان به امضا رسیده بود وعمران خان آنرا با شعارهای پوپولیستی خود وبا تفاهم به شبکه حقانی به باد فنا داد بوده است .مقام‌های طالبان تاکنون هیچ واکنشی به این ادعا نشان نداده‌اند،

اما محمد جلال، یکی از نزدیکان سراج‌الدین حقانی، روز پنجشنبه در حساب کاربری‌اش در شبکه ایکس این ادعا را بی‌اساس خوانده و گفته است که سراج‌الدین حقانی هیچ‌گاه به خارج از کشور سفر نکرده و گذرنامه پاکستانی نیز نداشته است. او نوشته است: «‌وقتی انس حقانی، طلبه ۲۰ ساله حوزه علمیه دوحه، در سال ۲۰۱۴ دستگیر و به آمریکایی‌ها تحویل داده شد، خلیفه [سراج‌الدین حقانی] چگونه می‌تواند [به دوحه] سفر کند؟!»او ادعا کرده که سراج‌الدین حقانی حتی پس از سلطه طالبان بر افغانستان، با وجود ارائه تسهیلات از کشورهای مختلف، به هیچ کشوری سفر نکرده است.سوال اینجاست که چرا مسأله بسیار کوچک و درعین حال از نظر افتاده صدور گذرنامه برای خلیفه سراج الدین حقانی که فرد مطلوب برای امریکا بوده است این مقدار حائز اهمیت تلقی میشود ؟بدون شک که با مطرح ساختن این مطلب که گویا برای سراج الدین حقانی وزیر داخله طالبان گذرنامه پاکستانی صدور یافته است انحراف افکارعامه ازبسیاری مسائل حاد کشورافغانستان مانند آزادی های بشری ،حقوق زنان اعم ازحق تعلیم وتربیه، تن دادن به تسوید و تصویب قانون اساسی ودیگرمسائل بسیارضروری در حوزه مدیریت جامعه در قرن بیست ویکم میباشد .