جوی شیر که اکنون در جوار مسجد میرها واقع ده افغانان واقع است، از زمانی به این نام وجود داشت که هنوز دین مقدس اسلام در این خطه نیامده بود. این زمان مقارن با دورۀ فرمان روایی کابل شاهان و حاکمیت زنبورک شاه برابر میباشد.درآن برهه دین بودایی درهرکوی و گذر این دیار آیین مطرح شمرده می شد. کابلیان زحمتکش و پرکارازدوطرف دریای پرخروش کابل نهرهای آب کشیدند. یکی ازاین نهرها ازنزدیک منطقه گذرگاه زیرکوه شیردروازه شروع شده، دامنۀ کوه شیردروازه که بعد ها به کوه توپ شهرت یافت را عبورکرده، ازبلندی های عقب شفاخانۀ ابن سینا امروزی گذشته وازطریق چنداول تا مرکزشهر کهنه امتداد وجریان داشت که این نهررا کابلیان به نام بالا جوی یاد می کردند .
دقیقا منطقۀ دهمزنگ امروزی از دریا جدا ً نهر دیگری از سمت غرب دریای خروشان کابل از دامنۀ کوهی به نام آسامایی و نخاس (نقاش) امروزی البته از جناح غربی ماشین خانهٔ حربیه سمت شرق به پیش رفته و از جوار درمسال معروف آسا مایی (مادر مقدس) عبور کرده و به سمت جوی شیر میرسید، و از آنجا راه خود را به سمت ده افغانان وحوض مرغآبی ها ادامه داده و از تحت همین هوتل پارک امروزی این نهر به دو شعبه منقسم میگشت که یکی آن راه خود را به سمت خیابان در پیش گرفته و دیگری به سمت مسجد میر ها و شهر آرا و بالاخره به سمت قلعهٔ حاجی به پیش میرفت . البته درهمین جا اکنون هوتل پارک اعمار گردیده است. در این نهر در تمام فصول سال آب فراوان و زلال جاری بود. اما چرا این نهر را در این قسمت جوی شیر می نامند؟ روایات متعدد وجود دارد.یکی از این روایات بیشتر از بقیه مقرون به حقیقت میماند
و آن چنین است : یکی از شاهان آنزمانه ها دختری زیبایی داشت بنام “سادهنا یا سادینا”. موصوف در منطقهٔ نو آباد دهمزنگ امروزی درجوار این نهر توسط معماران معروف کابلی برای سادینا قصر کوچکی اعمار کرده بود. در این نهر ماهیان سفید فراوان زندگی داشتند و سادینا را عادت براین بود که هر روز به لب این نهر به تماشای ماهیان زیبای سفید مینشست. سادینا همه روزه صراحی یا کوزه چه ای پر از شیرکه نولهٔ آن را با برگ سبز میبست، را نیز برای تغذیهٔ ماهیان در این جوی میریخت . باشندگان هندو باور اطراف این نهربا پیروی از کار خیر سادینا نیزهمه روزه همچنان مقدار شیری به این نهرمیرختند و رنگ آب مثل شیر سفید میشد تا اینکه نام این نهر به جوی شیر معروف گشت .و اما وجه تسمیه چشمه دوغ که در زمان جمهوریت کرزی و غنی مشهور شد اینست که:در روزهای جمعه هزاران نفر از شهر کابل بطرف شمالی یعنی استالف، گلدره، شکردره، پروان، سالنگ و پنجشیر برای چکر میرفتند که در مسیر راه در بعضی مناطق بشمول همین منطقه شمالی دوکان های بولانی فروشی زیاد فعالیت داشت و هنوز هم دارد که بولانی فروشان همراه با بولانی به مقدار خیلی زیاد دوغ نیز تهیه میکردند که بیشتر این تولیدات دوغ از شیر تازه گاو یا گوسفند نه بلکه از شیر خشک پودری که در خریطه های خیلی بزرگ و حتی بیرل ها از کشور های آسیای میانه وارد افغانستان میشود که نخست از آن شیر خشک ماست و چکه و بعد به دوغ با افزودن نمک، مرچ، بادرنگ، پودینه و آب به مشتریان بفروش میرسید تا اینکه این منطقه بنام چشمه دوغ مسما شد، در حالیکه نه چشمه دوغ وجود دارد و نه چشمه چکه!
