وب سایت نواندیشی به ویب سایت خبری تحلیلی نواندیشی خوش آمدید
صد و شش سال از آن روزِ آتشین میگذرد، روزی که فرشتهٔ جنگ در قاموس یک پادشاه متجسم شد! مردی که نه از خاک برخاست، که از آتشِ ارادهٔ ملت زاده شد! امان الله خان— نه یک نام، که یک انفجارِ تاریخ بود! تاجِ او از نور بود و تختش از شمشیرِ بی باکی! او زنجیرهای هزارساله را با دندانِ خشم گسست و بر پیشانیِ تاریکی، خورشیدِ تجدد را کوبید!کاریزمایی که آسمان به افغانستان بخشید! جسورتر از صاعقه، سریعتر از اندیشه، مدرنتر از زمانه! او نه پادشاه که قیامتِ متحرک بود! وقتی گام برمیداشت، زمین میلرزید و استعمارگران در توطئه هایشان زخمی میشدند! رضاشاهِ ایران در حسرتِ نگاهش سوخت و استعمارِ پیر بریتانیا دندان بر جگر سایید!استقلال را با خونِ خویش امضا کرد! هزاره های ستمدیده را از چنگالِ برده داران رهانید، راه آهن را مثل رگهای تازه به پیکرِ این سرزمین پیوند زد، دخترانِ افغانستان را با بالهای بورسیه به آسمانِ دانش پرتاب کرد! پرچمِ سه رنگِ افغانستان را بر بامِ تاریخ کوبید و گفت: “این، نشانِ آزادیِ جاویدان است!”اما…
تیغِ جهلِ شان از هر شمشیر برنده تر بود! افیونِ خرافه، زهرِ سنت و خنجرِ ناسپاسی، آن هدیهٔ الهی را از افغانستان ربود! او رفت… اما نه شکست خورده، که به اعماقِ تاریخ پا گذاشت تا روزی بازگردد!
ما به جای پرواز، خزیدیم! به جای نور، به تاریکی خو کردیم! او رفت تا رسواییمان بماند که “افغانستان را غازی شاه امان لله خان میخواست، ولی افغانستان، آن غازی بزرگ را نخواست!”
امروز خونِ او در رگهای نسل بیدار این سرزمین می دمد ! هر بار که بادی از آزادی وزید، صدای پای اوست! هر بار که دختری کتاب به دست میگیرد، سایهٔ اوست! هر بار که دشمن در هراس است، خشمِ اوست!
او در انتظارِ ملتیست که شایستهٔ او باشد! و روزی خواهد آمد که تاجِ آزادی را دوباره بر سرِ این خاک خواهد گذاشت!دشمنان اش از او یک ایراد میگیرند ، که او در امر ترقی احساساتی بود ، واه عجب اشتباه ، عجب اشتباه زیبا و مقدس
تا آتشِ انقلاب در جانِ است ، روحِ امان الله خان در میانِ است! خدا از او خشنود باد و وعده گاه اش حوض کوثر باد 
